"Mylisz niebo z gwiazdami odbitymi nocą na powierzchni stawu."

Aidan Arthyen

22 lata

najstarszy syn rodu Arthyen

"Dla większego dobra", "dla rodziny", "dla rodu". Słowa te pobrzmiewały w umyśle Aidana, nie pozwalając w pełni oddać się przyjemności podróży. Jako najstarszy syn, wywodzący się z jednego z najznamienitszych rodów Ravens, Aidan został wysłany przez rodzinę, aby ubiegać się o rękę królowej Meredith. Nie, "ubiegać się" to nie jest najlepsze określenie. "Zdobyć", bardziej oddaje zamiary rodziny Arthyen. Tyle lat w cieniu królewskiego rodu, i ani chwili dłużej.  Danarim Arthyen, głowa rodu ma bardzo konkretne i klarowne intencje. Jego dziedzic, całe życie przygotowywany do przejęcia tej funkcji i odegrania kluczowej roli w zamysłach ojca wreszcie przejdzie swój chrzest ognia. Aidan poznał Meredith już wcześniej i wiedział że jest to kobieta, jakiej nigdy nie pokocha. Nie miał jednak wyboru. Jeśli teraz zawiedzie, podobna szansa dla Arthyenów może się już nigdy nie powtórzyć. Wszystko w rękach Aidana. Isolde Arthyen, jego matka, nie płakała żegnając syna. Patrzyła z dumnie uniesioną głową na orszak opuszczający zamek. "Już niedługo" pomyślała.
"Trochę poświęcenia". Odkąd Aidan sięga pamięcią, matka zawsze powtarzała mu te słowa. Z czasem nabrały one nieco bardziej okrutnego wydźwięku. "Musisz myśleć o rodzie, nie o sobie. Nie chodzi o twoje szczęście. Trochę poświęcenia." Całe jego dotychczasowe życie było poświęceniem, lecz Aidan nigdy się nie skarżył. Owszem, czasem zazdrościł młodszym braciom tej wolności i swobody, tego że brzemię odpowiedzialności jeszcze nie nadało ich oczom zmęczonego spojrzenia dojrzałego i doświadczonego człowieka. Ale nigdy słowo skargi nie wypłynęło z jego ust. Nigdy. Taki był los pierworodnego.
Aidan jechał na swej gniadej klaczy pośród innych młodzieńców, dworzan i służby. Do stolicy zapragnęło towarzyszyć mu wielu paniczów z pomniejszych rodów szlacheckich, w dużej mierze jego rówieśników. Nie byli na tyle pyszni by stanąć wraz z nim w szranki o rękę królowej, chcieli po prostu zakosztować życia w kwitnącej handlem i rozrywkami stolicy. Aidanowi odpowiadało ich towarzystwo, choć czasem pogrążał się w rozmyślaniach z nieobecnym wzrokiem, nie zważając na toczące się wokół niego dysputy. Tak było i teraz, kiedy dźwięczące w umyśle słowa matki powracały niczym natrętna mucha, odbierając radość ze świeżo uzyskanej wolności.
Po raz pierwszy Aidan czuł się choć odrobinę wolny, tu, na gościńcu, niezwiązany konwenansami i obowiązkami. Zmierzał do stolicy służąc rodowi, tam jednak wścibskie oczy Arthyenów nie sięgały. Czuł brzemię spoczywającego na nim obowiązku, chciał jednak w wolnych chwilach odwiedzać karczmy, polować i zakosztować swobody, której nigdy nie otrzymał. Przynajmniej na tyle, na ile pozwolą mu zobowiązania.
Czas pokaże czy usilne starania Danarima i Isolde odcisnęły na ich synu piętno wystarczające by poświęcił swoje życie dla dobra rodu.To było za nim. A przed nim było wszystko.

[Początkowo zamierzałam stworzyć syna ciotki królowej, ale stwierdziłam że tak bliskie pokrewieństwo mogłoby zaszkodzić jego staraniom. Nie opisałam za bardzo jego charakteru ponieważ Aidan dopiero smakuje danej mu swobody i nie wiadomo jeszcze jak to na niego wpłynie, pozwolę żeby rozwijające się wątki kształtowały jego osobowość i zachowanie. Z otwartymi ramionami witam wszelkie wątki, zwłaszcza te z płcią przeciwną ;)]